به گزارش ارس‌نامه؛ هاشم مشرفی(مدیرمسئول و صاحب انتیاز دوهفته نامه گویا) نوشت: «گویا» 14 سال پیش در فضایی متولد و در عرصۀ رسانه های محلی برای خود جایگاهی باز کرد که برای خیلی از فعّالین باسابقۀ رسانه ای و فرهنگی قابل تصور نبود و چه بسا افرادی بودند که هرلحظه منتظر به گِل نشستن این نشریۀ نورس بودند!

رمز موفقیت«گویا» از آغاز انتشار تاکنون پایبندی به قانون و حرکت در چارچوب اهداف مورد نظر، عدم وابستگی به جریانات سیاسی، نمایندگی و انعکاس مطالبات مردم، روراست بودن با مخاطبین توأم با همراهی صاحبان قلمِ بلندنظر و باپشتکار بود.

نشریۀ مزبور به همت سردبیر توانمند و خستگی ناپذیر و همکاری بی توقعِ جمعی از قلمداران دلسوز و فعّالین فرهنگی و برجستۀ منطقه از همان ابتدا باتکیه بر توان و استعداد خویش و همراهی مخاطبین وفادار به عنوان یک رسانۀ غیردولتی منتشر و در اعتلای فرهنگ و آگاهی های عمومی توانست در منطقه نقش بی بدیلی را ایفا نماید. 

موفقیتِ گویا تنها مدیون گردانندگان آن نبود بلکه در کنار مساعی و ارادۀ ستودنی هیئت تحریریه، رفتار کارشناسانه و رویکرد مثبت دستگاه های امنیتی، اطلاعاتی و قضایی و سعۀ صدر و خویشتن داری آنان در مقابل برخی از شیطنت های عدۀ معدودی از تمامیت خواهانِ خوارج مسلک و رفتارهای موذیانۀ برخی از افراد کج اندیش منطقه(بخصوص در سالهای اول انتشار)، کمکِ بزرگی بود که فضا را برای تداوم انتشار «گویا» فراهم کرد. صد البته اینکه دعاهای خیر و حمایت های شهروندان و برخی از شخصیت های موجه و دلسوز در لحظات خستگی و دلسردی یاریگر قلمدارانِ گویا و تزریق کنندۀ روحیۀ امید برای استمرار فعالیت بود. 

مخاطبین و همراهان کرام می دانند که فعالیت در عرصۀ فرهنگی و رسانه ای در کنار داشتن مهارتهای مربوط، محتاجِ ریسک پذیری بالای افراد است به ویژه در کشور ما که مردم سالیان سال است با تفکرات استبدادی و خفقان مأنوس بوده و هنوزم که هنوز است آن اندیشۀ استبدادی گذشته در ناخودآگاه ذهن ایرانیان رسوباتی داشته و دارد! 

به اندیشۀ استبدادی، خصوصیِاتی همچون ؛ منیّت، خودسانسوری، اِعمال سلیقه به جای قانون و دهها موانع عینی و ذهنی را اضافه کنید قطعاً برای شما ثابت خواهد شد که انجام فعالیت رسانه ای و فرهنگی با این وضعیت نه تنها دلهره های مختلف ذهنی را تولید می کند بلکه موانع متعدد عینی را برای هر فعال فرهنگی و رسانه ای پدیدار می نماید و ما در طی ۱۴ سال گذشته این دشواری را با گوشت و پوست و روان خود تجربه کردیم!! لذا فعالیت رسانه ای در جامعۀ ما سرشار از ریسک و خطر پذیری بوده و هست! بخصوص زمانی که بخواهی مستقل عمل کرده و به کانونهای قدرت وابسته نباشی! 

اگر در کشور ما ـ علی رغم وجود برخی نارسایی هاـ فقط در حد قانون اساسی که میثاق ملی است  به حقوق عمومی و آزادی های اجتماعی ترتیب اثر داده می شد، خیلی از مشکلاتی که هم اکنون با آن گلاویز هستیم به وجود نمی آمد.  

به هر حال؛ ۱۴ سال شما همراهان صمیمی این نشریه را یاری کردید و این جریده توانست سرِ پا بایستد. در مقابل؛ یکایک اعضای هیئت تحریریه و عوامل نشریه در حد توان تلاش کردند پایبند اهداف و تعهدات مندرج درشماره یک «گویا» باشند. خارج از چارچوب و قانون رفتار نکردیم به همین علت تاحال هیچ تذکری از مراجع قانونی برای گویا صادر نشد اگر چه توسط برخی از عناصر وابسته به مراکز قدرت مورد تهمت و اذیت قرار گرفتیم.

اگرچه طیِّ ۱۴ سال گذشته بواسطۀ برخی مقدس مآب های خودشیفته و تشنگان قدرت و مزوّران نفوذی برایمان پرونده سازی و انگ زنی صورت گرفت! اگرچه در این مدت برخی عالی مقامان بواسطۀ رأی مردم به قدرت رسیدند ولی بعد از تصاحب مسند قدرت با رکن چهارم جمهوریت و اصحاب رسانه مثل یک خصم رفتار کردند ولی خم به ابرو نیاورده و صبوری کردیم! 

ما شاید! هتّاکان و انگ تراشان بی انصاف و دست نشانده و پرونده سازان خود حق پندار را در رابطه با خودمان ببخشیم ولی رفتار و عملکرد آنان در ارتباط با عقب نگهداشتن منطقه و شهرمان را هرگز فراموش نخواهیم کرد!

اعتراف می کنیم در مواردی در کارِ ما نیز عیب و نقصی بوده است، ولی به شما مخاطبین گرامی اطمینان می دهیم که اگر قصوری اتفاق افتاده سهوی بوده نه عمدی، چون اصلی ترین دغدغۀ نویسندگان «گویا» و به قول معروف خط قرمز ما اهر بود و اعتلا و توسعۀ آن.

سخن آخر: 

همراهان فهیم نیک می دانند که منابع و سرمایۀ اصلی نشریه در طول ۱۴سال گذشته مردم بود و ابتیاعِ نسَخی از آن توسط شهروندان و مخاطبین با مرام و فرهنگ دوست، همینطور بخشی از هزینه ها از طریق چاپ آگهی های شرکتهای غیردولتی و اشخاص حقیقی تأمین می شد. حدود یک سال است که بخاطر بی ثباتی اقتصادی در اثر تحریم های ناجوانمردانۀ خارجی و سوء مدیریت داخلی صنعتِ مطبوعات نیز مثل سایر صنوف از نظر اقتصادی دچار آسیب شده و نفس نفس زنان در مسیر احتضار قرار گرفت در همین راستا نشریۀ گویا  نیز از نظر مالی سخت دچار تنگنائی شد اگر چه در یکسال گذشته به احترام خوانندگان عزیز ریالی به قیمت نشریه اضافه نکردیم ولی با ناهمراهی ها و نامهربانی های برخی از ادارات مرتبط و برخی مسئولین منطقه (عمدتاً غیر بومی) به سختی توانستیم سال ۹۷ را به پایان برسانیم.

نشست ها و تبادل نظرهای متعدد با همکاران در خصوص وضعیت موجود و بررسی های طرق مختلف استمرار انتشار نشریه نهایتاً ما را به یک بن بست مالی رساند. لذا ضمن عذر خواهی از خوانندگان بزرگوار و همراهان صمیمی بطور خودخواسته تا مساعد شدن شرایط، انتشار «گویا» را متوقف کرده و از محضر تمامی ارجمندان حلالیت می طلبیم.

در پایان از زحمات بی شائبۀ همکار و دوست گرامی و سردبیر سخت کوش «جناب آقای خضوعی» و تمامی نویسندگان و عوامل تلاش گر نشریه، دوستان رسانه ای منطقه تقدیر و تشکر نموده از خدای منّان برای همۀ رفقا سلامتی و سرافرازی خواهانم.

همچنین از منتقدین و مخالفان باانصاف تشکر می کنم که با نقد به موقع خود مسیر پویایی نشریه را هموار نمودند. تشکر پایانی خود را تقدیم تمامی همشهریان بخصوص آن دسته از شهروندانی می نمایم که بخاطر رشد، آبادانی و توسعۀ زادگاهشان هر گونه سختی و مشکلات را به جان می خرند. 

سلامت و موفق باشید ـ به درود تا فرصتی دیگر.