یادداشت/
به گزارش ارس نامه؛ مرتضی حاجی احمدی نوشت:
"ماهسون قیرمیزی گول" وقتی برای صلح جهانی ترانه موفق  "کارداشلیک" (برادری) را که در ایران به نام "داغلار اوی اوی" معروف است خواند،سال ۱۹۹۸ بود. مداح های ما هنوز انواع و اقسام نوحه ها را با آن آهنگ سینکرون کرده می خوانند.
ابراهیم تاتلیسس وقتی "هایدی سویله" را خواند ۱۹۹۶ بود. به روز ترین نوحه آن را دیشب در اهر شنیدم.
از این مثال ها زیاد داریم. سری به آپارات بزنید. اسمش را هم گذاشته اند مداحی به سبک فلانی. فرقی هم نمیکند خواننده اش زن باشد یا مرد. همه رقم داریم.
بیچاره آن هایی که ترانه این آهنگها را شنیده اند و با این مثلاً نوحه های ملهم از ملودی های پاپیولار، در پارادوکسی سخت گیر می کنند که چگونه تصورات ذهنی شان را از استیج  و کلیپ های موسیقی به دسته و فضای تعزیه بکشانند.
آن آهنگ ها و ملودی های نوحه های نوستالژیک قدیمی کجاست. کاش کنار شاعر آیینی،  آهنگساز آیینی هم داشتیم. یاد سوگواره های نوحه خوانان و ذاکران حسینی سالهای دور که عمق غم ماجرای کربلا را با جان و دل از گوشه های افشاری و شور و دشتی و حجاز بیرون کشیده و لاجرم جان و دل را می نواختند؛ بخیر.
بوگون کرب و بلا ویران اولوبدی
حسین اوز قانینه غلطان اولوبدی

"هواللطیف"